Ποιός ειναι ο σωστός φιλόζωος;

Όπως και πολλές άλλες έννοιες, έτσι και η έννοια του ζωόφιλου είναι κατά κάποιο τρόπο παρεξηγημένη. Για κάποιους ζωόφιλος είναι ένας γραφικός, γέρικος άνθρωπος, αργόσχολος, ενίοτε μισάνθρωπος που γεμίζει τα κενά του ταΐζοντας ζώα. Είναι κάποιος που αδιαφορεί για τον κόσμο που πεινάει και δεν κάνει τίποτα για τα «μεγάλα προβλήματα».

Για τέτοιες και άλλες παρόμοιες λανθασμένες και ακραίες αντιλήψεις φταίει μόνο η εκπαίδευσή τους, ο τρόπος που μεγάλωσαν και έμαθαν να αντιμετωπίζουν τα ζώα σαν τον αποδιοπομπαίο τράγο.

Για κάποια άλλα όμως σχόλια που ακούγονται ευθυνόμαστε εμείς που είτε έχουμε δικό μας ζώο, είτε φροντίζουμε κάποια αδέσποτα. Mήπως καλό θα ήταν να αναλογιστούμε τη στάση μας εμείς που περιστασιακά υιοθετούμε ένα ζωάκι;

Οποιοσδήποτε θέλει να υιοθετήσει ένα ζώο θα πρέπει να λάβει υπόψιν του ότι θα είναι υπεύθυνος γι'αυτό σε όλη του τη ζωή.

Το ζώο δεν είναι ρούχο που πάλιωσε και το πετάμε ή έπιπλο που το αλλάζουμε. Επενδύει σε μας, γινόμαστε η οικογένειά του. Αφήνοντάς το στο δρόμο όχι μόνο προδίδουμε την τυφλή εμπιστοσύνη του αλλά το οδηγούμε και σε βέβαιο θάνατο.

Ο χώρος μας, ο χρόνος και ο τρόπος ζωής μας πρέπει να αποτελέσουν το βασικό μας κριτήριο. Μπορεί να θέλουμε αλλά δεν αρκεί, πρέπει και να μπορούμε. Είναι παράλογο για παράδειγμα κάποιος που δεν έχει παρά ελάχιστο ελεύθερο χρόνο να πάρει ένα σκυλί και να το κλείσει σε ένα μικρό διαμέρισμα. Εκτός από παρέα το ζώο αυτό χρειάζεται καθημερινή βόλτα και άσκηση.

Υπάρχουν ιδιοκτήτες σκυλιών που τα αφήνουν ελεύθερα (ειδικά το βράδυ) με αποτέλεσμα ή να δημιουργούν αγέλη ακολουθώντας κάποια εγκατελειμένη αδέσποτη σκυλίτσα ή να γίνονται επικίνδυνα για τους περαστικούς. Τα σκυλάκια της αδέσποτης που θα γεννηθούν φυσικά δεν μας αφορούν...

Απαράδεκτο είναι να παίρνουμε ζώα για να τα κλείσουμε στο μπαλκόνι ή στην ταράτσα. Οι χώροι αυτοί είναι οι πλέον ακατάλληλοι. Πέρα από το ότι είναι άδικο γι'αυτά να ουρλιάζουν εκεί ξεχασμένα, είναι ενοχλητικό και για τους γείτονες. Για τους γείτονες που υποχρεώνονται να ακούνε το κλάμα τους με αποτέλεσμα να εκνευρίζονται. Το παράλογο είναι βέβαια ότι ακόμα και σε αυτή την περίπτωση είναι ότι εκνευρίζονται με το θύμα κι όχι με τον θύτη.

Η φόλα που μπορεί να ρίξουν για να απαλλαχτούν από το κλάμα έχει ως στόχο ένα πλάσμα που δεν έχει λόγο και δεν επέλεξε να τους ενοχλεί με κανένα τρόπο.

Βασική υποχρέωση των ιδιοκτητών επίσης, είναι να μαζεύουν τα περιττώματα των ζώων τους. Πρέπει να σεβόμαστε τους γύρω μας και να σιγουρευόμαστε πως ο σκύλος μας δεν αφήνει τίποτα στο πέρασμά του. Αφήνοντάς το να λερώνει τα πεζοδρόμια, εισόδους σπιτιών ή πάρκα, το αποτέλεσμα προσβάλλει καταρχήν εμάς τους ίδιους. Δεν είναι κόπος το να τα μαζέψουμε.

Το λουρί είναι επίσης ένα μέτρο που δείχνει υπευθυνότητα και σεβασμό στο συνάνθρωπό μας. Όσο κι αν ξέρουμε το χαρακτήρα του ζώου μας, δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτα σίγουροι για την κάθε του αντίδραση. Καλό είναι να μπορούμε να το ελέγχουμε έτσι ώστε να αποφύγουμε κάποιο άσχημο περιστατικό. Αν θέλουμε να τρέξει το ζώο μας μπορούμε να το πάμε κάπου έξω από την πόλη. Και αυτό θα περάσει καλύτερα και εμείς δεν θα έχουμε άγχος για τον κάθε περαστικό που μπορεί να τρομάξει.

Ανευθυνότητα είναι και μάλιστα εγκληματική η άρνησή μας να στειρώσουμε το ζώο μας.Έχοντας ως δικαιολογία την ερωτική του ζωή, το αφήνουμε να ζευγαρώνει και γεμίζουμε τον τόπο αδέσποτα. Αγαπάμε το δικό μας, δεν θέλουμε να του «στερήσουμε» τον έρωτα και πνίγουμε, πετάμε στα σκουπίδια ή στο δρόμο τα μικρά του.

Δε γίνεται να είσαι ζωόφιλος με το δικό σου ζώο και μόνο. Εγωιστής και αδιάφορος είσαι αν τηρείς αυτή τη στάση.  

Ακούσαμε πριν λίγες μέρες κάποιον να καυχιέται ότι ''κατάφερε'' τα κουτάβια του σκύλου του. Κατάφερε να τα πετάξει στα χωράφια. Θα νόμιζε κανείς ότι τα «έβαλε»με λιοντάρια, τόσο πολύ καμάρωνε που τα «έβαλε» με 5 ανυπεράσπιστα πλασματάκια. Είναι αυτός ζωόφιλος για να έχει σκύλο η γατάκι;

Ο περιστασιακός φιλόζωος και μόνο αυτός δημιουργεί και διαιωνίζει το πρόβλημα με τα αδέσποτα..αυτός που το εγκαταλείπει και αυτός δεν στειρώνει το ζώο του και εγκαταλείπει τα κουτάβια.

Στα πλαίσια των υποχρεώσεών μας ως άνθρωποι που σεβόμαστε τη ζωή, θα πρέπει όσο μπορούμε να φροντίζουμε και τα αδέσποτα. Δίνοντάς τους λίγη τροφή, λίγο νερό ή παρέχοντάς τους τις πρώτες βοήθειες, τα ανακουφίζουμε.

Δείγμα υπευθυνότητας τέλος, είναι η απενεχοποίηση. Είναι καιρός να σταματήσουμε να ντρεπόμαστε γιατί αγαπάμε τα ζώα και ειδικά αυτά που κάποιοι πέταξαν έτσι ασυλόγιστα. Αυτοί θα έπρεπε να ντρέπονται και όχι όσοι θέλουν να τα βοηθήσουν να ζήσουν.Όχι όσοι δεν αντέχουν το θέαμα ενός φοβισμένου, σκελετωμένου ζώου που μας κοιτάει όλο απελπισία. Μόνο περήφανοι μπορούμε να νιώθουμε για την αγάπη που νιώθουμε.

Δε ζητάνε και πολλά. Λίγο φαγητό, νερό και το περίσσευμα της στοργής μας.Γ ια μας που μάθαμε να τρέχουμε κυνηγώντας πλασματικές ανάγκες είναι δύσκολο ίσως να τα καταλάβουμε. Εμείς ξεχάσαμε τις απλές, μικρές ουσιαστικές χαρές. Αυτά με το τίποτα κουνάνε την ουρά τους ή χουρχουρίζουν όλο ευχαρίστηση.

Ας τα βοηθήσουμε να ζήσουν καλύτερα, είναι χρέος μας. Υπάρχει χώρος για όλους και απαιτείται να συνυπάρχουν όλοι. Μόνο έτσι θα εξασφαλίσουμε ισορροπία, αρμονία αλλά και μέλλον στον ταλαιπωρημένο πλανήτη μας.